پنجشنبه (17 دی) رو با دلتنگی شروع کردم و طبق معمولِ اینجور وقتها به خودم استراحت دادم :) هی بالا پایین کردم و کلی فکر و کلی متر کردن اتاق تا یادم افتاد که دوستم پیشنهادِ دیدنِ یه گالری رو داده بود با مضمونِ "وقتی می توان دید می توان چیزی نگفت." همین جمله روی بروشور آدمو کنجکاو میکرد. داشتم زمینه چینی می کردم که نفهمیدم چجوری شد که یهویی با کلی عجله سُر خوردم سمت امام زاده طاهر و همراه چند تا از بچه ها شدم. بعدش هم بالای سر سنگِ قبر سبز رنگی بودیم که بیشتر از همه چیز منو یاد دُن آرام و گریگوری میندازه و اینکه شازده کوچولو رو با ترجمه شاملو هم بخونم. نمیدونم تا به کی سنگ قبرش سالم بمونه یا رنگش عوض نشه ولی اینو میدونم سنگ قبرهای این رنگی! روز به روز بیشتر میشن و روز رستاخیز نزدیکِ ... نزدیک ...
ممنونم
پستها
۳ نظر:
salam
khoobi?
are dige rah mire
age rah nare ke dige 2charkhe nis
ta oonja ham ke man midoonam gheymatesh 3500
manzooram 3milioono 500 tomane
bye
salam
ie negah az rooze aval webloget ta inja bokon.
dare iavash iavash masiresh avaz mishe
az darje tarikhe kharide 2charkhe shoroo shode
baadesh har etefaghio hatta tamrina va zamin khordana ro toosh darj kardi
baadesh oona be ie kare addi tabdil shode
makhsoosan zamin khordana
baad darje kamele barnamehaye mosaferati ia akhare hafteha iavash iavash faghat oonaiee ke khosh gozashte ro neveshti va alan dari miri too kare ketabo honaro ...
ensan ba khatereha zendast sai konim vase ham khatereye khoob bezarim
سلام علیرضا، میخوام بگم عوض شدنه مسیر این نوشته ها دقیقا بازتاب حال و هوای خودم بوده و هست. اگه یه وقتایی به تفصیل از تمرین هاو زمین خوردنهام گفتم و یه جای دیگه از زیبایی ماه ،هر دو از یه سرچشمه بودن و قویترین حسهای همون موقع. دوست ندارم تعیین کنم که چجوری دیده بشم ، هر جوری هستم همینه که میبینی :)
راستی جات تو برنامه کندور این هفته خالی بود. برات کلی عکسهای قشنگ دارم :)
ارسال یک نظر